مهر تبریز- فائزه زنجانی: کمتر کسی از اهالی آذربایجان شرقی است که هاشم چاوشی را نشناسد. هنرمندی که « چله قارپزی » او هنوز هم که هنوز است، شب های یلدا بهترین مجموعه ای است که از پیر تا جوان را پای قاب تلویزیون بنشاند و خاطراتی خوش برایشان بیافریند. هنرمندی که در کنار طنازی های خود، نشان داده که از پس نقش های جدی نیز برمی آید.
این هنرمند عرصه تئاتر و تلویزیون، از صدایی خوب و ماندگار هم برخوردار بوده به گونه ای که به قول خودش، در تمامی آثارش حتی شده در حد یک دقیقه ای، می خواند تا مُهری از صدایش بر اثار تصویری او زده شود.
مهرتبریز گفتگویی با این هنرمند طناز تبریزی داشته است که در ادامه می خوانید.
– چطور شد که وارد عالم تئاتر و سینما شدید؟
از دوران طفولیت، علاقه زیادی به کارهای هنری به خصوص تئاتر و سینما داشتم به گونه ای که در دوران کودکی، کودکان مستعد محله را دور هم جمع کرده و به اجرای نمایش می پرداختیم. برخی ها می گویند که هنر اکتسابی است در حالی که من مخالف این موضوع هستم چرا که هنر در ذات و ژن هر فردی نهفته شده و باید آن را از شکم مادر با خود به همراه داشت. بسیاری در عرصه هنر و نمایش، کلاس و آموزشگاه دیده اند اما یک عمر درجا زده اند.
-علت این امر را چه می دانید؟ چرا برخی بازیگران و هنرمندان هر روز محبوب تر می شوند و برخی سال ها درجا می زنند؟
به نظر من، مردم نمی توانند هر چیزی را به سادگی قبول کنند بلکه جلوی آن ها باید با هنر ظاهر شد و با کارهای ضعیف نمی توان رضایت آن ها را کسب کرد. هنرمند باید مخاطب را هزار مرتبه جلوتر از خود بداند. هر هنرمندی در بین تک تک مخاطبان، کارنامه ای دارد و برای هر کاری که انجام می دهد، نمره ای در کارنامه وی ثبت می شود.
به شخصه تلاش کرده ام تا در کارهای خود، تماشاگر را در اولویت دانسته و توجهم به نظر هیات داوران نباشد. سعی کرده ام تماشاگر را از خود و خود را از تماشاگر بدانم. من با سینما و تصویر، زندگی کرده و در مقابل مخاطبان، فیلم بازی نمی کنم و اگر موفق باشم در سایه همین امر است.
– چند سال است که در این حوزه کار کرده اید و علاقه مند به ادامه کار در هنر تئاتر و سینما هستید؟
پنجاه و پنج سال است که در این حوزه فعالیت داشته ام و هم اکنون نیز ۷۳ سال دارم و بازنشسته صداوسیما نیز هستم. اگر عمری داشته باشم، باز در خدمت مردم بوده و بدون چشمداشت در عالم هنر خدمت خواهم کرد.
– از اساتید خود در حوزه نمایش بگویید. آیا پیش کسی آموزش دیده اید؟
از همان ابتدا، نه استادی داشته و نه به آموزشگاهی مراجعه کرده ام. خوشبختانه در خانواده ما ژن طنازی و همچنین استعداد خوانندگی وجود دارد که این استعداد تا حدی از خانواده به من نیز منتقل شده است. البته داشتن استاد تنها به معنای کلاس رفتن نیست بلکه ممکن است که یک زمانی، به اثری در تلویزیون نگاه کرده و بازیگری را الگوی خودت قرار دهی که این، هم نوعی کلاس درس است که در این زمینه از بسیاری، درس آموخته ام.
– به نظرتان هم اکنون هنر در جایگاه اصلی خود قرار گرفته است؟ به خصوص اینکه هنرمندان در طی سال های اخیر با مشکلات مالی زیادی روبرو بوده اند.
در طول سال های اخیر فعالیت های هنری به دلیل وضع نامناسب اقتصدی و نبود بودجه، کمتر شده و متاسفانه هنر جایگاه خود را از دست داده است. بسیاری از هنرمندان در استان ها، شغل دیگری جز کار نمایشی نداشته و چشم انتظار پیدا شدن یک تهیه کننده برای شروع کار هستند که امیدواریم که این وضع بهبود یافته و شاهد رونق عالم هنر باشیم و از سویی به معیشت هنرمندان توجه ویژه ای شود.
