آرمان تبریز -کارمند یاشاییشی! شعر طنز ملمع از حمید آرش آزاد
چیخاردینبندهنییاددان، چوخالمیشایشدهمشکل، ها…!
«الا یا ایّهاالساقی! ادر کأساً وَ ناولها»
ملامت ائتمهکی، من کارمند اوْلدوم جوانلیقدا
«که عشق آسان نمود اول، ولی افتاد مشکلها»
بیر آزجا آرتیراندا آیلیغا، تئز یازدی مطبوعات
«نهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفلها؟!»
ایلی، باشدان- باشا، ازبسکی بایراملیق سؤزو اؤلدو
«زتاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دلها!»
سیزه هر آیدا بوْل «پاداش»، بیزه هر ایلده بیر آزجا
«کجا دانند حال ما سبک باران ساحلها؟!»
اگر استخدام اوْلدون، آجلیغا- چیلپاقلیغا اؤیرهن
«که سالک بیخبر نَبُوَد ز راه و رسم منزلها»
اجاری ائوده، انسان ایستهییرکی ائیلهسین عادت
«جرس فریاد میدارد که: «بر بندید محملها!»
بیزه هم تجربه، هم خواجهنین شعری دئییر هرگون:
«متی ماتلقَ مَنِ تَهوی دعِالدنیا واهملها»
«حضوری گر همی خواهی، از او غایب مشو «حافظ»!
سنینطبعینبولاغینداندادیب «آرش»ده سو، حافظ!
